W ostatnich tygodniach podniosła się po raz wtóry gorąca dyskusja na temat nauczania małych dzieci. Temat ten powraca co jakiś czas jak bumerang, przynosząc kolejne nowe głosy lub rewelacje ze świata ELT, ale także i środowiska nauki. 
Moje zdanie jest jednoznaczne, zgadniecie jakie? 
Z pełną świadomością swojej opinii uważam, że naukę dzieci dobrze jest rozpocząć pod koniec okresu zwanego wczesnym dzieciństwem, czyli w okolicach lat 3, więc pozwólcie, że opinię tę uzasadnię Wam pokrótce w dalszych częściach wpisu. 
​

Czym jest synapsa? Jak się tworzy i do czego służy?
Językiem prostym i bardzo dostępnym na pytanie odpowiada ten artykuł, a językiem quasi-naukowym  filmik Khan Academy. ​

Dziecko tworzy ok. 30 milionów połączeń synaptycznych na minutę, czyli jego mózg pracuje z prędkością jaką mózg geniusza pracuje w stanie wzmożonej pracy nad jakąś niezwykle ważną ideą. 
Nie wykorzystanie tego potencjału byłoby, mówiąc krótko, ogromnym błędem, bo "czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał", a "czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci". 
Według artykułu na stronie www.egaga.pl w korze mózgowej noworodka na jeden neuron przypada 2,5 tys. synaps, u trzylatka – 15 tys. Potem ta liczba spada o połowę. Przedstawioną teorie potwierdzają również źródła naukowe, np. Cozolino, L.J.: "Neuronauka w psychoterapii", 2002, czy Grzywniak, C.: "Podstawy neurobiologii w uczeniu się u dzieci młodszych", 2011. 
Co więcej, udowodniono, że około 50% naszej zdolności uczenia się rozwija się do czwartego roku życia (wydłużając o rok czas podany przez egaga), kolejne 30% tej zdolności rozwija się przed ukończeniem lat ośmiu, a kiedy dziecko kończy dziesiąty rok życia większość dendrytów (nośników informacji pomiędzy neuronami), które nie wytworzyły połączeń obumiera. Ta wzmożona synaptogeneza pojawia się falami w tzw. okresach wrażliwych, lub sensytywnych, trwających od okresu prenatalnego do 20-tego roku życia, z czego złoty wiek rozwojowy kończy się około lat 12. W tym czasie dziecko chłonie wszystko, co mu podamy, dosłownie jak gąbka.
​

Z punktu widzenia metodyki nauczania języków obcych, wiek dziecięcy również jest wiekiem jak najbardziej stworzonym, aby naukę języka rozpocząć, o ile rozpoczęta i prowadzona jest ona w sposób dostosowany do rozwoju dziecka. W poście o preferencjach poszczególnych grup wiekowych zawarłam istotne charakterystyki poszczególnych grup wraz z czynnikami, które je motywują, co możecie przeczytać o tu (charakterystyka grup) lub tu (motywacja).
Gdyby tak nie było, nie powstawałaby gałąź metodyki nazywana metodyką nauczania dzieci, która skupia się typowo nad dostosowaniem metod nauczania do możliwości maluchów. Przykładem publikacji o tej tematyce, jednym z czołowych podręczników, z których korzystają studenci filologii obcych o specjalności nauczanie jest Pamuła, M.: "Metodyka nauczania języków obcych w kształceniu zintegrowanym", 2009. 
Dorośli często przekładają swoje założenia dotyczące nauki języka obcego na kształt nauczania dzieci. Chcą by ich pociechy mówiły pełnymi zdaniami już po trzecich zajęciach, a w wieku lat 8 czy 9 były na poziomie przynajmniej A2. Gdy tak nie jest, czują się zawiedzeni, nie rozumiejąc procesu jakim jest uczenie się dziecka w tym wieku. Świetnym materiałem, który obala najczęstsze mity o tym, jak dzieci uczą się języków obcych jest artykuł Anity Dybowskiej o tożsamym tytule w portalu Juniorowo.pl. 
​W tym temacie polecam również obejrzenie wywiadu udzielonego DDTVN przez moją serdeczną koleżankę Kasię Dołhun.
Możecie też przeczytać wywiad ze mną na blogu ChitChat & Cat Angielski Online.  Też bywam celebrytą ;)

Obecnie na rynku ELT metod nauczania dzieci jest tak wiele, jak wiele jest szkół franczyzowych, a nawet powiedziałabym, jak wiele jest szkół językowych. Z tej prostej przyczyny, że każda z nich promuje swoją "unikalną" metodę. Czy są one rzeczywiście unikalne? Ciężko stwierdzić, każda z nich ma swoją specyfikę i różne odmienne techniki pracy, lecz zazwyczaj opiera się na tych samych, starych, dobrych sprawdzonych metodach nauczania dzieci, czyli na muzyce, polisensoryce i nauce w twórczej atmosferze wolnej od stresu, bądź też atmosferze pewnego rodzaju zabawy.
Celowym moim zabiegiem jest nie zastosowanie tutaj sformułowania "nauka przez zabawę", w odniesieniu do nauczania dzieci, jako, że jestem zwolennikiem zasady, że zabawa to czas swobody i kreatywnej nudy, bardziej niż nauki, choć wiemy, że dziecko uczy się czegoś nowego w każdej sekundzie swojego życia, nawet robiąc WIELKIE NIC. 
Uważam, że prawdziwie genialnym jest kiedy metody i techniki pracy bazują na podejściach pedagogicznych wielkich pedagogów, takich jak Janusz Korczak, Maria Grzegorzewska, Maria Montessori, czy Celestin Freinet. Jedną z takich metod jest znana nauczycielom wychowania przedszkolnego i wczesnoszkolnego Metoda Dobrego Startu ® prof.dr. hab. Marty Bogdanowicz przeniesiona w realia nauczania języka angielskiego, dzięki wspaniałym współautorkom dr Katarzynie Bogdanowicz (córce Pani profesor) i dr Marcie Łockiewicz.
​Recenzję metody przedstawiam poniżej. ↓
​

​Kiedy nauczyciel, świeżo po studiach lub z doświadczeniem w pracy szkolnej, staje przed wyzwaniem prowadzenia zajęć z grupą przedszkolaków, istnieją zazwyczaj dwa scenariusze: ucieknie z krzykiem przerażenia lub pokocha swoją pracę. :) Moim zdaniem, w obu przypadkach narzędziami klęski lub sukcesu stają się dobór technik pracy i metod, a także nasza wiedza o grupie wiekowej, którą będziemy uczyć.
Przedstawiona mi „The Good Start Method For English” (GSM) – „Metoda Dobrego Startu®” we wspomaganiu rozwoju uczenia się dzieci rozpoczynających naukę języka angielskiego autorstwa prof. dr. hab. M. Bogdanowicz, dr Katarzyny M. Bogdanowicz i dr M. Łockiewicz daje mocne i silne fundamenty dla każdego nauczyciela. Podręcznik nauczycielski ze scenariuszami zajęć to dosłowna encyklopedia wiedzy metodycznej, dzięki której nauczyciel nigdy nie będzie się czuł zagubiony w gąszczu teorii i trendów dydaktycznych. 

​Do „The Good Start Method For English” najbardziej przekonuje mnie fakt, że jest ona przemyślana w każdym stopniu, ma podwaliny psychologiczne, pedagogiczne i empiryczne dowody skuteczności swojego podejścia. Co więcej, program nauki języka angielskiego bazuje na znanej i docenianej przez nauczycieli „Metodzie Dobrego Startu®”, więc jest niczym innym, jak naturalną kontynuacją jej założeń. Rozwijanie podstawowych funkcji poznawczych i motorycznych, połączone z wielozmysłowym nauczaniem daje dziecku możliwość holistycznego rozwoju. Umiejętności językowe w naturalny sposób łączą się z nauką o otaczającym świecie. Niezwykle ważnymi również są aspekty profilaktyczno-terapeutyczne, diagnostyczne i psychopedagogiczne „The Good Start Method For English”. Dzięki nim nie wyklucza się z zajęć językowych dzieci z zaburzeniami rozwojowymi, wręcz przeciwnie, GSM zapewnia im wsparcie korekcyjne.
Ustrukturyzowana forma zajęć daje dziecku tak ważne dla wieku przedszkolnego poczucie bezpieczeństwa. Gry i zabawy językowe, praca z muzyką, rytmem i rymem, zabawa z dźwiękami i materiałem werbalnym, nie tylko rozwijają język i mowę, ale jak żadna inna metoda na rynku ELT, przygotowują do dalszej, bardziej złożonej edukacji językowej. Połączenie aktywności rozwijających motorykę małą i dużą z koordynacją wzrokowo-słuchową wykorzystuje naturalny potencjał dziecka i jego dosłowny „pęd” do wiedzy.
Co więcej, niepowtarzalne materiały wizualne na pewno wyróżnią każdą placówkę wdrażającą „The Good Start Method For English”, karty z kształtami są gwarancją unikalności oraz głębokiego przetwarzania informacji językowych, a pozostałe komponenty obudowy metodycznej ułatwią nauczycielowi pracę, a dzieci zachęcą do aktywności w czasie zajęć. Dodatkowo, rodzice przedszkolaków z pewnością również będą mogli z nich skorzystać, pracując indywidualnie z dziećmi w swoich domach.

Z czym kojarzy Wam się grywalizacja? Głównie z rywalizacją i współzawodnictwem, a tymczasem wśród najpopularniejszych mechanizmów gier wykorzystywanych często w klasie są:

• punkty,
• odznaki,
• rankingi,
• poziomy,
• misje.

​Te ostatnie to wszelakiego rodzaju zadania, które motywują do nauki. Misje najczęściej wymagają współzawodnictwa, ale jeszcze częściej tak naprawdę wymagają od uczniów czegoś o wiele ważniejszego - współpracy grupowej.
Umiejętność pracy w grupie jest jedną z podstawowych umiejętności życiowych, które każdy uczeń powinien posiąść zanim pójdzie do pierwszej pracy. A poza tym, w latach szkolnych daje o wiele lepsze efekty niż praca indywidualna. Dzięki współdziałaniu uczniowie, szczególnie Ci słabsi nabywają pewności siebie, uczą się komunikowania, są bardziej zmotywowani, aby uzupełniać własną wiedzę, żeby nie zawieść grupy.
Wszem i wobec należy uczniom głosić, że powinni starać się jak tylko mogę na swoje wyniki, ale grać zawsze muszą do jednej bramki: ONI (wszyscy) przeciwko TOBIE!!!!

​Nie wiem na ile zwracacie na to uwagę, ale w mojej klasie grupki są już od dawna utworzone, gdybym tylko pozwoliła, te oto utworzone wcześniej grupki pracowałyby tylko ze sobą tworząc koła wzajemnej adoracji, a konflikty albo zwyczajne przepaście pomiędzy nimi tylko by się powiększały. Ale nie... 
W mojej klasie uczniowie pracują w mieszanych grupach, a każdorazowo zmieniam system grupowania, co by mieli ten element zaskoczenia ;)

Jak to robię, oto kilka sposobów: 
1. Animal sounds: przygotujcie tyle karteczek z nazwami zwierząt ile macie uczniów w klasie.
W zależności od liczby grup, które chcecie stworzyć tyle przygotowujecie grup zwierząt np. krowy, konie, psy, koty. Następnie na lekcji prosicie klasę, żeby każdy wylosował jedną karteczkę, a następnie odszukał członków swojej grupy słuchając dźwięków jakie wydają, same również musząc wcielić się w zwierzaka z kartki. Wierzcie mi, nie tylko dla dzieci! ;)
2. Vocabulary matching homework: uwielbiam ten podział na grupy, a raczej najczęściej na pary. Kiedy tylko macie pracę domową polegającą na połączeniu czegoś w pary, np. wyraz i definicja, wyraz i antonim, wyraz i synonim, pytanie i odpowiedź, zdanie w stronie czynnej i biernej, wymieniać można tak wiele, koniecznie użyjcie jej następnie do tworzenia par na lekcji, choćby do ćwiczeń komunikacyjnych lub powtórki. Wystarczy tylko skopiować ćwiczenie z podręcznika lub książki, pociąć na kawałki, wrzucić kawałeki do pudełka, a następnie prosić klasę, aby każdy wylosował jedną połówkę i znalazł drugą. Ćwiczenie sprawdzi idealnie, czy praca domowa została zrobiona i czy uczniowie ją rozumieją. 
3. Icicles sticks: wiecie, że patyczki do lodów, czy szpatułki laryngologiczne są nieocenione w edukacji? Pewnie wiecie. Użyć je możecie również do podziału na grupy. Każdy patyczek powinien mieć napisane imię i nazwisko jednego ucznia z klasy, następnie Ty lub uczniowie losują członków swojej grupy. Proste! 
4. Flashcard jigsaw puzzles: z młodszymi grupami idealnie sprawdzają się flasze, wystarczy wybrane obrazki skopiować, pociąć w formie puzzli (kawałków musi być tyle ile uczniów), a następnie wymieszać wrzucić do worka i poprosić uczniów aby złożyli obrazki - ćwiczymy w ten sposób słownictwo z poprzednich zajęć i dzielimy klasę na grupy w celu do wykonania kolejnego zadania.
5. Little objects: kto uczestniczył kiedyś w moich warsztatach wie, że lubię malutkie przedmiociki, pamiątki z wakacji, czy dary jesieni. Będąc nad morzem zbieram muszelki, patyczki, kamyczki, będac w lesie zbieram szyszki, korę, żołędzie, a potem? Wrzucam je do worka i dzieląc klasę na grupy proszę uczniów o wylosowanie jednej rzeczy, bez wybierania, wylosowanie!!! Tym samym sposobem dzielę klasę używając uwielbianych przeze mnie kolorowych patyczków. 6 kolorów - 6 grup. 
6. A deck of cards: talia kart do gry również daje niezliczone możliwości, można dzielić się na kolory (trefle, piki, kara, kiery), na figury (damy, walety, króle, asy), na cyfry (same 7, same 4, same dwójki), albo dwie duże grupy tylko - czerwone na czarne. A kto wylosuje jokera ma najlepiej, bo sam może sobie wybrać grupę. 
7. Who has? Who is? Who likes?: zamiast nudnego 1,2,3,1,2,3,1,2,3 wolę często zapytać klasę o ich preferencje lub inne sprawy ich dotyczące, np. Who likes cats? Who likes dogs? Who doesn't like both? Who has got a brother? Who has ever been to France? Who ate cereal for breakfast? Who ate sandwiches for breakfast? Jedyne minus tego podziału to czasami nie równe grupy, do konkursów i quizów nie bardzo, ale do dyskusji taki podział jest jak znalazł. 
8. Skittles fun: to jest ulubiony podział na grupy wszystkich moich uczniów, dużych i małych, zupełnie nie wiem dlaczego ;) ;) ;) Wystarczy przynieść na lekcję Skittlesy lub M&Msy a wszyscy się cieszą i aż chcą pracować w grupach. Hmmm...

​Polecam Wam również świetną tablicę Pinterest pod tytułem "GROUPING STUDENTS", na której ​​znajdziecie 25 pomysłu do zaanektowania wprost do swojej klasy. 

​HAVE FUN TEACHING!
​